ankieta przeprowadzona wśród młodzieży

Próba odnalezienia własnego "ja"

Często spotyka się osoby, które chciałyby robić w życiu coś, co zawsze ich będzie pasjonować, co mogliby nazwać swoim hobby, pasją. Chciałyby pracować wiedząc, że to jest właśnie to co chcą robić przez całe swoje życie, co będzie sprawiało im radość i będzie dla nich motywacją. Mają wiele ambicji, siły, motywacji aby działać, jednak nie mogą odnaleźć własnego ‘ja’. Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić. Mimo tego warto jednak choć odrobinę zastanowić się i podjąć próbę odnalezienia własnej pasji, która będzie Ci dawać nieskończenie dużo przyjemności i spełnienia.

Niestety większość uważa, że pasję można znaleźć tylko spontanicznie, przypadkiem, przez co ogranicza się działania w tym kierunku. Należy jednak bardziej się postarać, zaczerpnąć inspiracji od znajomych, kto wie co może stać się nowym zainteresowaniem. Nie należy jednak na siłę robić czegoś czego się nie lubi tylko po to, aby znaleźć sobie coś na zabicie czasu. Bo co dobrego jest w robieniu czegoś czego się nienawidzi, co nie sprawia radości i satysfakcji? Dlatego znajdź coś, co będzie Cię pasjonować i jednocześnie cieszyć, a włożysz w nią dużo więcej chęci, energii i kreatywności!

 

      szukaj swojej pasji

Gdy będziesz codziennie robić te same rzeczy, nigdy nie odnajdziesz swojego powołania. Dlatego sam powinieneś go szukać. Podejmij działanie, aby tą pasję znaleźć. Nie czekaj aż ona sama przyjdzie do Ciebie i krzyknie „hej to ja, Twoja pasja!”, bo przecież tak się nie stanie. Nawet jeśli już znajdziesz coś, co jest dla Ciebie lepsze niż dotychczasowe zajęcie, nie przestawaj szukać, jeśli to nadal nie jest właśnie TO. Mimo to jak najbardziej możesz to nowe znalezisko wypróbować, bo często jest tak, że gdy staniemy się w czymś dobrzy, dopiero wtedy zaczynamy to kochać.           

Na pewno nurtującym pytaniem, jest pytanie ‘gdzie szukać’? Odpowiedź jest bardzo prosta: wszędzie! Czytaj najróżniejsze magazyny– takie, których dotychczas nigdy byś nie wziął do rąk, kup sobie książkę, która według Ciebie może być ciekawa, rozmawiaj z nowymi ludźmi, poszukaj w Internecie, wchodząc na ciekawe dla Ciebie strony i czytając zamieszczone tam artykuły. Świat nie kończy się przecież na samym Facebooku, a siedząc na kanapie i oglądając mało wartościowe programy czy seriale, na pewno tej pasji nie odnajdziesz.  Jak trafisz na jakiś ciekawy dla Ciebie temat, zacznij go zgłębiać. Kup kolejną książkę, poszukaj innych stron internetowych. Czytaj coraz więcej, znajdź ludzi, którzy też się tym interesują. W ten sposób dowiesz się, czy ten temat mógłby się stać czymś więcej niż tylko zainteresowaniem.

zadawaj pytania

Ważnym elementem w odnalezieniu swojej pasji, są pytania, które powinieneś zadać sobie, bo przecież chodzi tylko i wyłącznie o Ciebie i o Twoje życie. Jakie są Twoje marzenia? Co byś chciał osiągnąć w życiu? O czym lubisz czytać i rozmawiać z innymi ludźmi? Czy masz jakiś talent? Odpowiedzi na te pytania na pewno pomogą Ci w dalszym działaniu, bo przecież najważniejsze jest wiedzieć, co chcemy w życiu robić. Możesz również spytać kogoś z rodziny lub znajomych, czym według nich mógłbyś się zająć. Warto spróbować, bo mogą oni dostrzegać rzeczy, których Ty sam w sobie nie dostrzegasz.

próbuj

Cały czas próbuj nowych rzeczy. Nie skupiaj się tylko na jednej dziedzinie, zasmakuj różnych hobby. Możesz pożyczyć od kogoś aparat fotograficzny i porobić trochę zdjęć. Możesz poczytać o grafice komputerowej, spróbować coś stworzyć. Zapisz się na wykład czy darmowe szkolenie na temat, który Cię intryguje. Dowiedz się o działaniach Np. w domach kultury w Twojej okolicy bądź szkołach. Sport pasją? Dlaczego nie! Cały czas działaj. Im więcej rzeczy wypróbujesz, tym większa szansa na to, że w końcu znajdziesz coś dla siebie!

co dalej?

Jeśli znalazłeś już coś, czym chciałbyś się zająć, czas na kolejny krok. Zacznij zgłębiać temat, który Cię interesuje i cały czas zdobywaj nową wiedzę. Jeśli zdecydowałeś się zacząć szukać, czeka Cię trochę pracy. Prawdopodobnie będziesz musiał poświęcić na to pewną ilość swojego czasu i energii. Pamiętaj jednak, że to może być najlepsza inwestycja jaką dokonałeś w całym swoim życiu. Wyobraź sobie, jak bardzo dumny możesz być z siebie za jakiś czas, myśląc sobie, że podjąłeś takie kroki i znalazłeś to, co kochasz i możesz teraz to realizować. I pamiętaj, to Ty decydujesz o swoim życiu, posłuchaj więc swojego serca i zacznij poszukiwania.

Cyberprzemoc

Czym jest cyberprzemoc?                                                                                              
Cyberprzemoc to takie zachowanie, które krzywdzi emocjonalnie drugiego człowieka.

Cyberprzemoc to inaczej przemoc z użyciem mediów elektronicznych – przede wszystkim Internetu i telefonów komórkowych.  Problem ten dotyczy przede wszystkim dzieci i młodzieży. W Polsce doświadcza go ponad połowa młodych internautów!!! Do działań określanych jako cyberprzemoc zalicza się m.in:

- robienie komuś zdjęć lub rejestrowanie filmów bez jego zgody,
- publikowanie w Internecie lub rozsyłanie telefonem zdjęć, filmów lub tekstów, które kogoś obrażają lub ośmieszają,
-ośmieszanie, obrażanie, straszenie, nękanie czy też poniżanie kogoś za pomocą Internetu, albo telefonu komórkowego
-podszywanie się pod kogoś w portalach społecznościowych, blogach, wiadomościach, e-mailach, lub komunikatorach
-włamanie się na czyjeś konto
-tworzenie obrażających kogoś stron internetowych lub blogów
-włamanie się na czyjeś konto (np. pocztowe, w portalu społecznościowym, konto komunikatora)
 -tworzenie obrażających kogoś stron internetowych lub blogów
 -pisanie obraźliwych komentarzy na forach, blogach, portalach społecznościowych.

Pomimo, że akty cyberprzemocy mogą wyglądać niewinnie, to potrafią wyrządzać bardzo dużą krzywdę.
Osoby, które doświadczają cyberprzemocy ze strony innych często czują się osamotnione i cierpią.

Jeśli doświadczasz cyberprzemocy:


*powiedz o tym zaufanej osobie dorosłej - z jej pomocą będzie Ci łatwiej poradzić sobie z tą sytuacją.


*postaraj się nie kontaktować ze sprawcą cyberprzemocy i nie odpowiadać na jego zaczepki. Dzięki temu unikniesz prowokowania go do dalszych działań.


*zachowaj wszystkie dowody cyberprzemocy - nie kasuj smsów, e-maili, rozmów na czatach lub komunikatorach.


* jeśli ktoś dokucza Ci na jakiejś stronie WWW, zrób jej screen, aby zachować dowody

Jeśli jesteś świadkiem cyberprzemocy:
*nie przesyłaj dalej ośmieszających wiadomości
*pomóż pokrzywdzonej osobie poprzez poinformowanie kogoś dorosłego o jej sytuacji
*zaproponuj pokrzywdzonej osobie kontakt z Helpline.org.pl
Jak skontaktować się z Helpline.org.pl?

Za pomocą  e-maila: helpline@helpline.org.pl, czatu ze strony http://helpline.org.pl/,
telefonu 800 100 100 (od poniedziałku do piątku w godz.12-18).

Szpanerstwo

Jednym z problemów współczesnej młodzieży jest tzw. „Moda na szpanowanie"

Szpanowanie czyli chwalenie się, wywyższanie się.

Moda na szpan dotyczy przede wszystkim:
 - palenia
 - picia
 - brania narkotyków
 - posiadania markowych ubrań
- posiadania nowoczesnych telefonów komórkowych i innych gadżetów

Wielu nastolatków chwaląc się przed innymi że palą, piją, że mają najnowszy telefon itd. Uważają że w ten sposób są od innych:
 - lepsi
 - fajniejsi
  -bardziej lubiani

„Szpan” wśród nastolatków może być też pewną formą dowartościowywania samego siebie, szukaniem akceptacji i podziwu ze strony innych ludzi. Osoby takie chcą się również wywyższyć.

Wiele jednak osób, które nie mają czym się pochwalić (np. nie posiadają drogich markowych ubrań, nie palą) wśród tych wywyższających się mogą poczuć się gorsi, odrzuceni, nielubiani.
Mogą oni też również zostawać wyśmiewani, obrażani, poniżani tylko dla tego że nie zaliczają się do „grupy” tych osób, które mogą się czymś pochwalić

Jednak na sympatię i szacunek innych można sobie zasłużyć tylko i wyłącznie tym, kim jesteśmy. Wartościowe osoby potrafią to odróżniać. Nie warto czuć sie gorszym przez to, że komuś zależy wyłącznie na materialnych rzeczach.

skutki:
-zaniżona samoocena
-próba na siłę upodobnienia się do innych
-porzucenie własnej indywidualności na rzecz stania się jednym z wielu

Bunt

Okres ten związany jest z pojawiającymi się u młodego człowieka konfliktami i gwałtownymi przemianami, często określany jako czas "burzy i naporu". (G.S.Hall).

Cechy charakterystyczne życia emocjonalnego zbuntowanego nastolatka:

·         wysokie napięcie związane z dużą intensywnością i żywiołowością przeżyć uczuciowych,

·         chwiejność emocjonalna objawiająca się łatwością oscylacji między krańcowymi nastrojami (np: od euforii do depresji),

·         bezprzedmiotowość uczuć, czyli pojawiające uczucia wydają się nie mieć określonej przyczyny, czy bodźca.

·         ambiwalencja uczuć, która prowadzi do poczucia zagubienia i niepewności.

W początkowym okresie adolescencji dość typowym zjawiskiem jest tzw. okres przekory, przejawiający się jako krnąbrność, nieposłuszeństwo wobec otoczenia głównie rodziców i wychowawców. Czasami może przechodzić w negatywny stosunek do obowiązujących zasad i norm.
Powstawanie zjawiska przekory związane jest pojawieniem się u młodego człowieka poczucia własnej siły, który pociąga za sobą potrzebę swobody i samodzielności. Wszystko to jednak zderza się z rzeczywistością, w której młody człowiek zwykle traktowany jest nadal przez dorosłych jak dziecko. Na tej płaszczyźnie dochodzi, więc do konfliktów, próby integracji w osobiste sprawy - adolescent przyjmuje najczęściej postawę buntu.
W okresie adolescencji młody człowiek przeżywa również trudności z poczuciem własnej tożsamości, związane z tym, kim jest, czego naprawdę chce. Często powoduje to próby reformowania przez niego świata, poszukiwania prawdy i wartości o charakterze uniwersalnym. Często, w sytuacji rozbieżności między realiami, na które trafia a swoimi ideami, reaguje buntem.
Stan emocjonalny dominujący w tym okresie to gniew, intensywny i jawny, wyrażany m. in. krzykiem, tupaniem, kłótnią, trzaskaniem drzwiami, czasem przyjmujący postać napięcia nerwowego przejawiający się np: w sarkazmie czy przekleństwach.

W okresie buntu młodzieńczego mamy również do czynienia ze zmianą stosunku młodego człowieka do rodziny, zmiany te objawiają się przez:

·         kryzys autorytetu rodziców,

·         konflikty z rodzicami,

·         osłabienie więzi emocjonalnych

Związane to jest ze zmianą obrazu rodziców u dziecka, zaczyna ono dostrzegać jego wady, rodzice przestają być idealni. Dziecko może stracić do niech zaufanie, zaczyna mieć przed nimi swoje tajemnice. Coraz częściej dochodzi do konfliktów między dzieckiem a rodzicami, głównie na płaszczyźnie różnic pokoleniowych. To z kolei prowadzi do osłabienia więzi emocjonalnych. Dziecko unika rodziców, odtrąca ich czułość, zamyka się w sobie, obojętnieje. Rodzice często traktują takie objawy jako braku potrzeby kontaktu u ich dzieci i sami także się od nich odsuwają. Tymczasem to właśnie w tym okresie, pełnym sprzeczności i niepokoju, młodzież bardzo potrzebuje akceptacji bezwarunkowej i pewnej.

W tym okresie młodzież może przejawiać następujące formy buntu:

·         unik - unikanie rodziców, rozmów z nimi, przebywania w ich otoczeniu

·         milczenie - stałe, agresywne, uparte milczenie

·         ironia - w ramach protestu wobec rodziców nastolatek posługuje się zawoalowaną kpiną, złośliwością wyśmiewaniem

·         kontestacja - stałe krytykowanie rodziców, bez względu na to jak się zachowują

·         afirmacja rówieśników - porównywanie rodziców ze środowiskiem rówieśników w celu deprecjacji rodziców

·         ucieczka w marzenia - snucie marzeń na temat lepszego domu, życia

·         prowokujący image ostentacyjne preferowanie postaw i zachowań nieakceptowanych przez rodziców (np. wygląd zew., muzyka, towarzystwo)

·         poszukiwanie wrażeń - podejmowanie działań ryzykownych np. alkohol, narkotyki, seks

·         ucieczka z domu

·         samookaleczenia

·         próby samobójcze

Warto rozmawiać z bliskimi na temat tego, co nas boli albo co nam przeszkadza. Bunt nie jest jedynym rozwiązaniem, a jeśli wydaje nam się, że jest, warto "zainwestować" nadmiar złej energii i "wyżyć" się uprawiając sport. Zmęczeni będziemy mieli mniej siły, by wykłócać się o wszystko i ranić bliskich.

Problemy z nauczycielami i nauką

Szkoła - oprócz niewątpliwych swych zalet - ma również wiele wad. Jedną z nich są ciężcy nauczyciele, dzięki którym okres, który mógłby być ciekawą i przyjemną przygodą, zmienia się w stresogenne, odpychające środowisko.

Podstawowe problemy z nauczycielami :

- brak zrozumienia

- niesprawiedliwe ocenianie

- agresja nauczycieli

- postrzeganie nauczyciela jako wroga

- złe pierwsze wrażenie determinuje dalsze postrzeganie nas ( jesteśmy gorsi niż inni)

Nauczyciele wykazują się brakiem zrozumienia gdy z dnia na dzień, zadają nam bardzo dużo pracy domowej, robią bardzo obszerne sprawdziany i mimo różnie uargumentowanych prób nie chcą przełożyć klasówek lub podzielić materiał i zrobić sprawdziany. Owszem jeżeli chodzi o taki przedmioty, które przydadzą nam się w przyszłości czy tez zdajemy je na maturze, nauczyciele nie mogą sobie pozwolić na pobłażanie. Jednak jeżeli dana klasa , która będzie zdawała na maturze geografie i matematykę, po co ma na pamięć uczyć się historii, która nie jest do niczego potrzebna? Owszem, należy znać historię świata, ale dlaczego niektórzy nauczyciele nie rozumieją tego, że my z tym nie będziemy mieli styczności i robią nam bardzo szczegółowe sprawdziany , kartkówki ?

Problemem także jest niesprawiedliwe ocenianie. W niektórych klasach obserwuje się uczniów , którzy SA pupilkami nauczycieli i choćby nawet nie umieli danego materiału to albo przekonają nauczyciela żeby w danym terminie go nie zapytał , albo nauczyciel stara się go tak pytać , żeby dostał pozytywna ocenę. A na przykład inni , którzy nie SA zbyt lubiani SA traktowani bez żadnych ulg. Powinno być tak , że wszystkich, bez względu na to czy z kimś się więcej rozmawia czy nie , traktuje się równo.

Czasami jesteśmy także świadkami całkiem nieuzasadnionego wyżywania się nauczycieli na uczniach. Czasami po prostu przez to , że są w złym nastroju , uczniowie bezpodstawnie obrywają za nic. Przykładowo za samo spadnięcie długopisu już można zostać wyzywanym od najgorszych . Nauczyciel powinien pohamować swoje emocje i oddzielać swoje Zycie zawodowe od życia rodzinnego.

Kolejny problem natomiast może tkwić w uczniach , którzy postrzegają nauczycieli jako wrogów bez wcześniejszego poznania ich . Takie nastawienie wpływa na dużą ilość konfliktów pomiędzy uczniem , a nauczycielem. Musimy pamiętać , że nauczyciele to też ludzie i także maja swoje problemy , swoje emocje , uczucia. Musimy współpracować z nimi , w miarę starać się dobrze uczyć , bo także Ci którzy mało się uczą są szczególnie obserwowani przez grono pedagogiczne i im najwięcej zwraca się uwagę.

Ważne jest także wywieranie pierwszego wrażenia. Zawsze ten kto zrobi dobre pierwsze wrażenie jest postrzegany jako ten dobry i porządny i  jego wybryki są traktowane z większym przymrużeniem oka. Natomiast jeśli chodzi o tych , którzy robią złe pierwsze wrażenie to wszystkie ich złe przewinienia SA komentowane z krzykiem i na nich ogólnie zwraca się większa uwagę  niż na tych drugich.

Czasami nauczyciele także komentują jaki oceny uczniowie dostają. Na przykład dobrzy uczniowie gdy dostaną złe oceny od razu są pytani co się z nimi stało dlaczego tak słabo , a to czasem naprawdę może nas bardzo dobić , szczególnie wtedy gdy nasze złe oceny są spowodowane z występowaniem jakichś poważnych problemów.

Jak sobie z tym radzić ?

Spróbuj na nauczyciela popatrzeć jak na biednego człowieczka, który po prostu haruje w szkole, użera się z tymi wszystkimi olewaczami, ze swymi problemami, emocjami itd.


Taka zmiana wizji pomoże Ci zmniejszyć ten wielki problem z nauczycielami do nieznacznych rozmiarów. Może w ten sposób wyeliminujesz stres towarzyszący lekcji z takim kimś, i może zaczniesz się lepiej przygotowywać do jego lekcji, nie chcą przysparzać jemu i sobie dodatkowych problemów.

Nawiązuj relację, trzymaj dobre stosunki z nauczycielem.


Nauczyciele dają się czasem również lubić - co może brzmi nierealnie, ale to możliwe. Zamiast robić sobie wrogów, o wiele lepiej jest trzymać i rozwijać dobre stosunki z takim kimś.


Jest to o wiele łatwiejsze i prawie automatyczne, jeśli nauczycielem jest młoda osoba - najlepiej dziewczyna. Z kimś takim dobre relacje układają się prawie bez wysiłku.

Niestety musimy się uczyć .:)

Problemy z nauczycielami wynikają często z faktu, że po prostu olewasz naukę. Dlatego dostajesz złe oceny, dlatego on cię nie lubi bo mu sprawiasz problemy, z tego samego powodu ty go też nie lubisz. Rozumiem, że można się nie uczyć jakichś drętwych przedmiotów, z których otrzymaną wiedzę zaraz po opuszczeniu szkoły będziesz sobie mógł włożyć bezpośrednio muszli klozetowej.

Bądź wybijający się - jako osoba i jako klasa, tak by u nauczyciela wchodzącego do takiej klasy, już na samą myśl o niej wyzwalały się dobre reakcje, pozytywne przyjazne nastawienie.

Czasem trzeba żyć z problemem.

Niestety, nie zawsze wszystko jest możliwe. Zdarzaj się typy nie do przejścia, którzy żyją w swoim świecie, kierują się swoimi dziwnymi zasadami itd.
Jeśli jesteś studentem, to zapewne znasz takiego profesora, który jest po prostu zakręcony.


Zwykle jest to pracownik naukowy, który żyje w świecie problemów naukowych, nie kojarzy za bardzo rzeczywistości ponieważ cały czas jest pogrążony w myślach jak rozwiązać jakichś naukowy problem itd..
Standardowy zakręcony profesor - gubi się w budynkach, leci z wykładem w ogóle nie zwracając uwagi na to, czy jest rozumiany itd.


No cóż, trzeba żyć z takim problemem. Oczywiście wszystkie powyższe porady można a nawet trzeba stosować w stosunku do niego, ale on i tak pozostanie takim, jakim jest. Cóż zrobić?

W skrajnych przypadkach - negocjować.

Jeśli jest sytuacja, w której nauczyciel ewidentnie jest ciężki i robi nie oparte o żadne racjonalne przesłanki problemy - wówczas pozostaje negocjacja.

Zapytać nie agresywnie - w sensie - nie że to TY profesorku jesteś zły, że Ty robisz problemy, ale że MY mamy problem, że MY cierpimy bo nie możemy zrozumieć Pańskich poczynań.


W ten sposób otwarcie i nie agresywnie zapytany profesor będzie musiał się w jakiś sposób odpowiedzieć.


Można dodatkowo zrobić na ten moment sztuczne napięcie w klasie - ciszę jak makiem zasiał, wielkie pytajniki w oczach wszystkich uczniów wpatrzonych w nauczyciela.


Oczywiście będzie się pewnie bronił i zwalał winę na was i najprawdopodobniej od razu na tej lekcji może nic z tego nie wyjść, ale to mu da do myślenia, że może faktycznie jest coś nie w porządku i może spróbuje coś zmienić. Jeśli takie negocjacje będą przechodzić w pozbawionej wrogich emocji i nastawionych na osiągnięcie obopólnie korzystnego celu, to jest szansa na zmianę.


Zawsze - jeśli to nie pomoże - można udać się o stopień wyżej i negocjować z wychowawcą, kimś jeszcze wyżej itd. - aż do skutku. Mam nadzieję, że nie będzie potrzeby, aby ten użyć tego sposobu, ale zawsze jest taka możliwość.

Problemy z nauką

Przyczyny :

- korzystanie z Internetu , który pochłania większość naszego czasu

-problemy rodzinne i wszelkie inne co prowadzi do dekoncentracji i

-częste opuszczanie zajęć szkolnych , wagarowanie

- brak odpowiedniej ilości snu

- złe odżywianie się

- odkładanie wszystkiego na później

- złe towarzystwo

Problemy z nauka nastolatków masą wiele przyczyn .  Głownie nastolatkowi  dekoncentrują się poprzez korzystanie z różnorodnych rozrywek jak np. Internet, który pochłania większość naszego czasu i dlatego nie  wypełniamy swoich wszystkich obowiązków. Najpierw praca , potem przyjemności , ta zasada powinna być stosowana przez wszystkich i wtedy nie byłoby zbytnich problemów. Aby się uczyć musimy być skoncentrowani i skupieni na tym co robimy . Różnorodne problemy rodzinne , miłosne i inne dekoncentrują nas , martwimy się , cały czas zaprzątamy sobie głowę i nie jesteśmy w stanie nauczyć się czegokolwiek , skoro nasze głowy są pełne różnorodnych myśli.  Uczniowie także lubią wagarować , na przykład nie chcą iść na sprawdzian czy kartkówkę i poprzez opuszczanie szkoły , mamy dużo zaległości i to odkładanie w czasie nic nam nie da a jedynie pogorszy naszą sytuację. Żeby nasz umysł prawidłowo funkcjonował potrzebujemy odpowiedniej ilości snu oraz odpowiedniego sposobu odżywiania się . Musimy dostarczać niezbędne produkty sobie , aby nasz mózg potrafił skoncentrować się na wykonywaniu odpowiednich zadań. Nasze towarzystwo także ma wpływ na to jak się uczymy. Gdy otaczamy się tymi , którzy nie dbają o to jakie my mamy oceny , my w końcu zaczynamy to samo robić. Spędzamy czas poza domem , zajmujemy się wszystkim tylko nie nauką .

 
A na wypadek, gdyby nie pozostawało nam nic, tylko godziny spędzone nad książkami, warto znać efektywne metody nauki ;)
 http://szybkanauka.net/efektywna-nauka

Przestępczość wśród młodzieży

Przestępczość wśród młodzieży
Obecnie wśród młodzieży rośnie liczba sprawców przestępstw. Coraz częściej młodzi ludzie dopuszczają się przestępstw szczególnie niebezpiecznych dla życia, czy zdrowia ludzkiego, a przy ich popełnieniu wykazują dużą agresywność i brutalność. Wejście na drogę przestępczości dla młodego człowieka jest bardzo niebezpieczne, ponieważ deformuje jego osobowość oraz zaburza jego rozwój, co w później w dorosłym życiu ciężko jest naprawić.

Przyczyny przestępczości nieletnich:

Ø  Kryzys w rodzinie - rozluźnienie więzi rodzinnych, niekorzystne wzorce osobowe, brak zainteresowania ze strony opiekunów

Ø  Zaburzenia zdrowia psychicznego dziecka lub jego rodziny

Ø  Ucieczki z domów lub placówek opiekuńczych

Ø  Chęć zdobycia pieniędzy lub innych korzyści

Ø  Chęć zaimponowania innym

Ø  namowa kolegów lub dorosłych osób

Ø   chęć przebywania i realizowania się w grupach nieformalnych

Ø   powielanie wzorców i zachowań mających swoje źródło w domu rodzinnym lub środkach masowego przekazu

Ø  Niepowodzenia szkolne - brak zainteresowań i miejsc do ich rozwijania

Ø  Alkoholizm, narkomania, przynależność do nieformalnych grup młodzieżowych

Ø  Poczucie bezkarności za wcześniejsze czyny oraz poszukiwanie akceptacji

Młodzież popełnia wiele przestępstw:

Ø  Kradzieże i rozboje

Ø  Uszkodzenie mienia

Ø  Bójki i pobicia

Ø  Spożywanie używek

Ø  Kradzieże, włamania

Ø  Prostytucja

Ø  Gwałt, pornografia

Ø  Znęcanie się nad innymi

Ø  Cyber- przemoc

Ø   Przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu powszechnemu, porządkowi publicznemu, wolności i obyczajowości

Ø  Przestępstwa przeciwko wolności sumienia i wyznania

Ø  Przestępstwa przeciwko wiarygodności dokumentów

Sposoby ograniczania przestępstw wśród młodzieży:

Ø  Patrole policyjne

Ø  Zwiększenie ryzyka wykrycia sprawców przestępstw

Ø  Specjalne programy, rozmowy z pedagogiem lub psychologiem dla uczniów mających problemy w szkole

Ø  Prezentowanie prezentacji i projektów w szkole mówiących o przestępczości

Ø  Dbałość ze strony rodziców i wychowawców o prawidłowe warunki życia, zapewnienie bezpieczeństwa i poczucia akceptacji , tworzenie możliwości zagospodarowania wolnego czasu

Ø  Działalność licznych organizacji np. Program Zapobiegania Niedostosowaniu Społecznemu i Przestępczości Wśród Dzieci i Młodzieży

http://www.ankietka.pl/ankieta/52377/przestepczosc-nieletnichhttp://statystyka.policja.pl/st/wybrane-statystyki/przestepczosc-nieletni/50256,dok.html

prostytucja wśród młodzieży

Prostytucja jest poważnym problemem społecznym. Jej rozmiar oraz znaczenie dla spójności społeczeństwa został zauważony w trakcie dokonującej się w Polsce transformacji ustrojowej po roku 1998. Wcześniej zjawisko to nie wzbudzało szczególnego zainteresowania środowisk naukowych, jak również było świadomie ukrywane przez tamtejsze władze. Prostytucja zwykle traktowana jest jak jeden z przejawów patologii społecznej, przy czym głównymi kryteriami zaliczenia jej do kategorii zachowań dewiacyjnych są związki z przestępczością i nadużywaniem alkoholu i narkotyków. Zjawisko to uwarunkowane jest różnorodnymi czynnikami: społecznymi, ekonomicznymi, kulturowymi i fizjologicznymi.

 Dziś prostytucja spostrzegana jest w wielu aspektach: społecznym, psychologicznym i medycznym.
Brak jest jednolitej definicji zjawiska. Najczęściej mianem prostytutki określa się osobę, stale lub dorywczo zaspokajającą potrzeby seksualne przygodnych partnerów w zamian za korzyść materialną bez zaangażowania uczuciowego i praktycznie bez możliwości wyboru partnerów.
Wśród młodzieży dużo się mówi o seksie, a i w czasopismach, teledyskach i programach go nie brakuje. Cielesność i seksualność są w cenie, a głównym tematem stało się „jak sprawić, aby było jeszcze przyjemniej i lepiej”? Ciało stało się produktem, młodzi ludzie tylko się zastanawiają nad tym, jak je skonsumować.

 Dziewczyny oddające się za pieniądze to nieraz zdolne, inteligentne, dobrze uczące się młode panienki z dobrych domów. Znudzone tym, że mają wszystko na wyciągnięcie ręki ruszają na miasto w poszukiwaniu klientów. Tak, żeby coś się w końcu działo, żeby nie było nudno. Dawka adrenaliny rośnie, pobudza do działania.
Najbardziej oczywistym podziałem w prostytucji jest prostytucja męska i żeńska. Zarówno kobiety jak i mężczyźni świadczą usługi seksualne. Mężczyzna uprawiający prostytucję, zarówno homo- jak i heteroseksualną, nazywany jest często call–boy. Nazwa ta obejmuje wszystkich mężczyzn uprawiających prostytucję a nie tylko ich ekskluzywną grupę, jak ma to miejsce u kobiet. Gigolo to młody mężczyzna, płatny partner do tańca w nocnych lokalach rozrywkowych, będący na usługach przede wszystkim kobiet. Cieszy się ogromnym powodzeniem wśród starszych, zamożnych kobiet.

 W zależności od płci i orientacji seksualnej rozróżniamy prostytucję homoseksualną (utrzymywanie odpłatnych stosunków seksualnych z osobami tej samej płci), heteroseksualną (utrzymywanie odpłatnych stosunków seksualnych z osobami płci przeciwnej) i biseksualną (świadczenie odpłatnie usług seksualnych osobom obojga płci).

Badania FDN (Fundacja  Dzieci Niczyje) zostały przeprowadzone w miastach, w których planowane są imprezy związane z Euro 2012 na zasadzie wywiadów grupowych wśród osób w wieku 15 – 18 lat. 1,4 proc. nastolatków wprost stwierdziło, że świadczyli/-ły płatne usługi seksualne, natomiast 25 proc. stwierdziło, że robili/-ły to ich koledzy / koleżanki. W opinii badanych dzieci i młodzieży najczęstszą motywacją skłaniającą ich rówieśników do prostytucji jest chęć zakupienia modnych ubrań, kosmetyków i gadżetów.

PRZYCZYNY
·         Chęć zdobycia dóbr materialnych
·         Ciężka sytuacja materialna
·         Niektóre kobiety uprawiają prostytucje pod przymusem
·         Zaburzenia osobowościowe kobiet (brak norm moralnych)
·         Chęć doświadczenia seksualnego i zdobywania partnerów

SKUTKI
·         Brak szacunku do samej siebie
·         Lęk o własne życie
·         Zaburzenia tożsamości
·         Załamania psychiczne
·         Zagrożenie zarażeniem wirusem HIV i chorobami wenerycznymi
·         Trudności w założeniu rodziny
·         Trudność rozdzielenia miłości a pracy w prostytucji
·         Zdarzają się pod wpływem załamania psychicznego próby samobójcze i samobójstwa

Nasze ciało i godność i to co z nim zrobimy zależy tylko od nas. Jednak nieprzemyślanych decyzji nie można już cofnąć. Pieniądze nie są najważniejsze, zwłaszcza jeśli chodzi o tak wysoką stawkę, jaką jest godność człowieka. Więc zastanów się milion razy zanim to zrobisz! To jak wygląda Twoje życie zależy od Ciebie, więc powinieneś być osobą, która ma szacunek do swojej osoby.

Kompleksy i niska samoocena

Co to są kompleksy?
Kompleksy są wytworem naszej psychiki. To przez nie często czujemy się beznadziejni, niepotrzebni, brzydcy i pozbawieni jakichkolwiek pozytywnych wartości. Najczęściej dotyczą one naszej urody i wyglądu fizycznego. Niech za przykład służy fakt, że ponad 70 proc. kobiet jest niezadowolona z kształtu swoich piersi. Kompleksy jednak okazują się dotykać nie tylko wyglądu fizycznego. Ich źródłem mogą być również nasza pozycja społeczna i stan portfela.

 Skąd się biorą kompleksy?
Kompleksy jednak najczęściej powstają na trzy sposoby. Po pierwsze: już w wieku nastoletnim. Jeśli nasi rodzice byli z nas często niezadowoleni lub wymagali od nas wyników w nauce czy sporcie, których po prostu nie mogliśmy osiągnąć. Także nagminne porównywanie nas w stosunku do innych, mogło negatywnie wpłynąć na nasze poczucie pewności siebie.
Po drugie: ciągłe porównywanie samych siebie do innych. Jako jednostki ludzkie posiadamy bowiem wysoko rozwinięty zmysł obserwacji. Obserwujemy wszystko i wszystkich dookoła. Stąd też spostrzegamy sukcesy innych ludzi, a nie zawsze zauważamy swoje.
 Po trzecie: Kolorowe gazety. One  również nie zawsze nam pomagają. To w nich przede wszystkim możemy dostrzec szczupłe piękności, szczęśliwych posiadaczy drogich i szybkich aut. Tam mówią nam jak upodobnić się do „ideału człowieka”, czyli osoby szczupłej, dostatniej i o względnie wysokiej pozycji społecznej. A przecież nie wszyscy możemy, czy nawet chcemy, to osiągnąć! Ulegamy presji mediów, które narzucają nam nierealistyczny wzór kobiety. Skutki są dramatyczne. Nieszczęśliwe, wciąż odchudzające się kobiety, ćwiczące ponad swoje siły, skupione na wadze i wyglądzie fizycznym. Ten ostatni sposób dotyczy głownie młodzieży, która nieustannie dokonuje porównań siebie z wzorcami, np. wyidealizowanych osób z show biznesu, które tak naprawdę NIE  ISTNIEJĄ!
Kompleksy mogą rozwijać się niepostrzeżenie. Czasem wystarczy jedna niepochlebna uwaga ze strony osoby, na której nam zależy, a zaczynamy nadmiernie koncentrować się na sobie. Zauważony przez kogoś mankament urasta do rozmiarów potwora, który zaczyna przeszkadzać nam w codziennym funkcjonowaniu i w kontaktach z ludźmi. Im większa wrażliwość, niepewność siebie, tym bardziej skłonni jesteśmy do "produkowania" kompleksów. Nieustannie doszukiwanie się w swoim ciele niedoskonałości, liczne kompleksy i brak wiary w siebie to czynniki prowadzące do niskiej samooceny. Im więcej "wyprodukujemy" sobie kompleksów, tym nasza samoocena jest niższa. A ta z kolei może się stać poważnym problemem

Niska samoocena

Jedną z największych przeszkód w realizowaniu swoich marzeń i rozwoju osobistym jest niska samoocena. Problem ten pojawia się, gdy chcemy podjąć jakieś konkretne działanie. Wielu ludzi na całym świecie każdego dnia boryka się z zaniżoną samooceną. Tworzą w umyśle spaczony obraz samego siebie, niczym w krzywym zwierciadle widzą swoje najmniejsze nawet wady, powiększone do groteskowych rozmiarów. To skutecznie odbiera wiarę w siebie i kształtuje negatywne myślenie, oparte w głównej mierze na strachu.

Samoocena stanowi istotny składnik świadomości samego siebie, gdyż bez samooceny niemożliwe byłoby ani określenie własnej istoty, ani też wyodrębnienie siebie ze środowiska. Samoocena odgrywa bardzo ważną rolę nie tylko w poznawaniu samego siebie, ale także i w kierowaniu swoim zachowaniem, stosunkach interpersonalnych oraz w realizacji planów i dążeń życiowych.

Niska samoocena i nadmierny samokrytycyzm dość często występują wśród dojrzewającej młodzieży. Na ogół jest to stan przejściowy. W przeważającej części wypadków, w trakcie procesu dojrzewania emocjonalnego, niska samoocena i skłonność do nadmiernego krytykowania własnej osoby zanika. Jednak zdarzają się osoby, które nie potrafią sobie z tym poradzić a problem niskiej samooceny rzutuje negatywnie na ich dalsze życie.
Zgodnie z definicją, samoocena to ocena własnej wartości. Gdy jest nieadekwatnie niska, niezależnie od obiektywnie osiąganych sukcesów, a człowiek sobie z nią nie radzi, może doprowadzić do  zaburzeń psychicznych, takich jak depresja, lęk, alkoholizm. Jak manifestuje się niska samoocena? Czym się objawia?  Jakie są jej przyczyny? Jaki ma wpływ na życie? Jakie mogą być jej konsekwencje? Jak pozbyć się kompleksów? Jak podnieść poczucie własnej wartości i uwierzyć we własne możliwości?

Do najpopularniejszych cech niskiej samooceny zaliczane są:
nadmierna samokrytyka,
nadmierne wymagania wobec siebie (często nierealistyczne),
uzależnienie własnej samooceny od oceny innych,
nieumiejętność określania swoich potrzeb,
brak poczucia bezpieczeństwa i akceptacji, pewności siebie
trudność w podejmowaniu decyzji,
trudności z nawiązywaniem kontaktów i tworzeniem związków,
ciągłe opiekowanie się innymi, a zaniedbywanie siebie, nieufność
poczucie bezradności, wstydu, bezwartościowości
nieustanny pesymizm
zamartwianie się o przyszłość
niezdolność do radzenia sobie z krytyką i podejmowania decyzji
przygnębienie
doszukiwanie się na siłę wad i cech, jakie należałoby poprawić

Objawy niskiej samooceny:
Zawstydzenie – pochylona głowa; brak wiary w siebie
Wysoki autokrytycyzm – traktowanie zbyt wielu rzeczy jako porażki i uzasadnianie ich własną niekompetencją; porównywanie się z innymi; ciągłe niezadowolenie z siebie; przekonanie, że jest się gorszym od innych.
Nadwrażliwość na krytykę – łatwo prowadząca do poczucia, że jest się atakowanym
Chroniczne niezdecydowanie – spowodowane przede wszystkim strachem przed popełnieniem błędu
Nadmierna skłonność do pomocy – brak umiejętności mówienia „nie”, ze strachu przed urażeniem proszącego
Perfekcjonizm – rozumiana, jako dążenie do absolutnej bezbłędności
Neurotyczne poczucie winy – ciągłe potępianie się, nawet bez uzasadnienia i brak pełnego wybaczenia
Nieuzasadniona wrogość – tendencja do wybuchania gniewem nawet bez poważnej przyczyny

Przyczyny niskiej samooceny: 

Kształtowanie obrazu samego siebie to bardzo złożony proces, u którego podstaw tkwi wiele różnych czynników, m.in.  kultura społeczeństwa, w którym żyjemy; opinie i oceny, jakie jednostka o sobie słyszy; odnoszone sukcesy i doznawane niepowodzenia; porównywanie siebie z innymi. Niska samoocena może mieć kilka przyczyn. Zaliczyć do nich możemy między innymi:

·         negatywne doświadczenia z przeszłości, kiedy to nasz wygląd lub zachowanie, zostało nadmiernie skrytykowane;

·         doświadczenia przemocy fizycznej lub psychicznej ze strony rodziny, środowiska lub rówieśników; 

·         posiadanie nadmiernie ambitnych rodziców, którzy zbyt wiele wymagają od własnych dzieci, lub takich, którzy swoimi wymaganiami rekompensują swoje porażki życiowe lub własne, niespełnione ambicje.

·         sposób, w jaki byliśmy traktowani w dzieciństwie przez rodzinę i przyjaciół.

·         wykorzystywanie seksualne w dzieciństwie

·         presja otoczenia.

·         życiowe porażki: utrata pracy, wypalenie zawodowe czy zakończenie związku. Takie wydarzenia mogą odebrać wiarę we własne siły.

5. Skutki niskiej samooceny:
Niska samoocena niesie za sobą groźne skutki:

!         Niska samoocena jest czymś destrukcyjnym, mającym wpływ na całe życie. Może je nam całkowicie zniszczyć

!         Oddziałuje na myślenie i światopogląd

!         Sprawia, że człowiek osiąga znacznie mniej niż mógłby, gdyby uwierzył w swoją siłę.

!         Potrafi zniekształcić związki i relacje międzyludzkie

!         Zwiększa agresję

!         Może powodować depresje

!         Może powodować zaburzenia odżywiania takie, jak anoreksja czy bulimia. Napady głodu rekompensują bowiem wewnętrzny ból i pustkę z życiu, zaś głodzenie się jest swego rodzaju karą za bycie niedoskonałym.

!         wstyd spowodowany brakiem konkretnych zdolności powoduje zamknięcie się w sobie i w efekcie izolację od społeczeństwa.

!         W skrajnych przypadkach pojawiają się także myśli samobójcze i skłonność do samookaleczeń.

!         Niska samoocena obniża jakość życia

Filmy z tymi motywami: "Sala samobójców", "Przerwana lekcja muzyki"

Zaburzenia odżywiania

Główne przyczyny anoreksji i bulimii:

- czynniki społeczno – kulturowe, np. propagowany przez mass media wzorzec wychudzonej kobiecej sylwetki,

- czynniki indywidualne, np. cechy osobowości jednostki, zaburzenia obrazu siebie, trudności w autonomicznym funkcjonowaniu, zwłaszcza w okresie dojrzewania,

- czynniki rodzinne, np. występowanie w rodzinie depresji lub alkoholizmu, sztywne granice pomiędzy podsystemami rodzinnymi, koncentrowanie uwagi na zagadnieniach dotyczących jedzenia, wagi i wyglądu,

- czynniki biologiczne, np. predyspozycje genetyczne, zaburzenia mechanizmów kontroli sytości.

Liczne dane kliniczne wskazują na wysoki procent (od ok. 10 do 20%) śmiertelności wśród dziewcząt chorujących na jadłowstręt psychiczny. Przyczynami są najczęściej niedożywienie i / lub samobójstwo chorej.

Niegdyś takie dramatyczne odchudzanie dotyczyło modelek, jednak dziś bardzo wiele zwłaszcza młodych kobiet odchudza się. Kiedy zaczynają zwracać coraz wiekszą uwagę na to ile i czego jedzą oraz ich myśli krążą jedynie wokół (nie)jedzenia może dać to początek anoreksji lub bulimii.
 Statystyki są przerażające: http://www.centrumzaburzenodzywiania.pl/artykul/zaburzenia-odzywiania-w-liczbach#.UqTOzB1mLzI

Anoreksja to schorzenie o podłożu psychicznym, którego istotę stanowi głównie świadome, rygorystyczne ograniczanie ilości przyjmowanych pokarmów, silne koncentrowanie się na wyglądzie i masie ciała oraz paniczny lęk przed przybraniem na wadze.

Choroba ta występuje przede wszystkim u osób w wieku dorastania (między 12. a 19. rokiem życia), przy czym trzeba wyraźnie zaznaczyć, że dziewczęta stanowią zdecydowaną większość populacji osób chorujących, stosunek liczby chorych dziewcząt do liczby chorych chłopców wynosi 15 : 1. 

Objawy anoreksji to m.in:
-odmowa utrzymania ciężaru ciała powyżej granicy wagi minimalnej przyjętej (określonej) dla wieku i wzrostu osoby,
-intensywny lęk przed przybraniem na wadze lub otyłością pomimo rzeczywistej niedowagi,

-zaburzony sposób postrzegania obrazu i masy ciała (pomimo skrajnego wychudzenia osoby chorujące na anoreksję czują się grube),

-u dziewcząt nieobecność przynajmniej trzech kolejnych cykli menstruacyjnych. 

Jako główne skutki anoreksji można wymienić:

-wychudzenie na skutek utraty tkanki tłuszczowej i masy mięśniowej,

-niskie, nieregularne tętno i ciśnienie krwi,

-sinienie, obrzęki dłoni i stóp,

-bóle brzucha,

-zaparcia,

-uczucie nadmiernej pełności w żołądku,

-wzdęcia,

-zaburzenia pracy nerek, 

-sucha, łuszcząca się skóra, efekt ziemistej, „brudnej” cery,

-kruche, łamliwe włosy,

-delikatny meszek na ciele,

-hipotermia, czyli obniżenie temperatury ciała, połączone ze stałym uczuciem zimna,

-pierwotny lub wtórny zanik miesiączki  (amenorrhoea),

-osteoporoza,

-częste, nawracające infekcje,

-problemy z zębami (typ „żarłoczno-wydalający”),

-„twarz wiewiórki” – zniekształcenie rysów twarzy na skutek obrzęku ślinianek.

Ideał piękna jest różnie postrzegany ale nie jest to na pewno schorowany szkielet pokryty niezdrowo wyglądającą skórą. Anoreksja często kończy się tragicznie, więc jeśli Ty lub ktoś kogo znasz boryka się z tym problemem porozmawiaj o tym i wspólnie poszukajcie ośrodka leczenia dla takiej osoby.
http://anorektyk.pl/jak-pomoc-osobie-cierpiacej-na-anoreksje/

Bulimia to schorzenie o podłożu psychicznym, którego istotą jest świadome objadanie się połączone z poczuciem utraty kontroli nad ilością przyjmowanego pokarmu, prowokowanie wymiotów, zażywanie środków przeczyszczających i / lub moczopędnych. Zachowaniom tym towarzyszy najczęściej poczucie winy, wstydu oraz wstręt do samej siebie. Osoby chorujące na bulimię dość często dokonują samooceny na podstawie wagi i wyglądu.

Choroba ta występuje u ok. 1 – 3% kobiet i dziewcząt między 15. a 24. rokiem życia. Większość z nich przed wystąpieniem objawów bulimicznych głodziła się i / lub stosowała diety odchudzające. Tak jak w przypadku anoreksji, chłopcy stanowią niewielki odsetek populacji osób chorujących.

Możemy podejrzewać bulimię, gdy osoba:

• ma nawracające okresy żarłoczności,
• kiedy zjada olbrzymie ilości pokarmu w ciągu dnia (w okresie 2 godzin),
• czuje, że traci kontrolę nad swoim zachowaniem w czasie napadu żarłoczności,
• regularnie stosuje metody zapobiegające przyrostowi wagi ciała, takie jak: prowokowanie wymiotów, nadużywanie środków przeczyszczających i moczopędnych, ścisła dieta, głodówka lub bardzo wyczerpujące ćwiczenia fizyczne,
• ma minimum dwa napady żarłoczności w tygodniu (i stosuje po nich sposoby prowadzące do zmniejszenia wagi), przez co najmniej trzy miesiące,
• przesadnie skupia uwagę na swojej sylwetce i wadze.

 Bulimia niesie z sobą tragiczne skutki: http://obulimii.pl/skutki-bulimii/
 Istnieje również sporo faktów i mitów na temat bulimii: http://bulimia.mam-efke.pl/index.php?go=fakty_i_mity

http://www.youtube.com/watch?v=4HtlONXDXTo

Istnieje wiele różnych sposobów na stracenie kilku zbywających nam kilogramów, jednak ważne, żeby odchudzanie przebiegało pod okiem dietetyka i na dobrze dobranych ćwiczeniach

Otyłość czyli patologiczne nagromadzenie tkanki tłuszczowej w organizmie, przekraczające jego fizjologiczne potrzeby i możliwości adaptacyjne, mogące prowadzić do niekorzystnych skutków dla zdrowia:

-choroby metaboliczne (np. hiperlipidemia),

-choroby układu krążenia (np. choroba wieńcowa, zawał serca),

-choroby naczyń (np.miażdżyca, zawał mózgu)

-nadciśnienie tętnicze,

-cukrzyca

-choroby narządu ruchu (np. choroba zwyrodnieniowa stawów).

Za otyłość uważa się stan, w którym tkanka tłuszczowa stanowi więcej niż 20% całkowitej masy ciała u mężczyzn oraz 25% u kobiet. 

Przyczynami tejże choroby mogą być nieodpowiedni styl życia, złe odżywianie, nieuprawianie sportu. Choroba ta może mieć również podłoże genetyczne, hormonalne oraz psychiczne.

Otyłość brzuszna może być też spowodowana dostarczaniem organizmowi dużej ilość pustych kalorii poprzez picie alkoholu, a zwłaszcza dużych ilości piwa systematycznie przez długi okres. Trunek ten dodatkowo powoduje zwiększony apetyt, zwłaszcza na tłuste posiłki. W taki sposób u piwoszy powstaje zwykle otyłość brzuszna nazywana żartobliwie mięśniem piwnym.

W zależności od stopnia otyłości oraz obecności chorób towarzyszących, metody leczenia obejmują:

-leczenie dietetyczne,

-leczenie farmakologiczne

-leczenie chirurgiczne.

-terapię behawioralną,

-zmianę stylu życia,

-zwiększenie aktywności fizycznej,

Aby osiągnąć długotrwały efekt leczenia istotny jest stały, powolny spadek masy ciała oraz jej stabilizacja. Wskazany jest 5 -10 % spadek masy ciała w stosunku do masy wyjściowej w czasie do 6 miesięcy. W kolejnym etapie pacjent utrzymuje osiągnięta masę ciała i nabiera nowych zwyczajów żywieniowych i behawioralnych.

Prześladowanie fizyczne i psychiczne

Prześladowanie w szkole - problem wielu nastolatków

Problem prześladowania młodzieży w szkole przez swoich rówieśników istniał w szkołach od lat. Niestety obecnie przybiera coraz to ostrzejsze formy – wśród szkolnej młodzieży zdarzają się nawet pobicia, a także bardzo dotkliwe obelgi w stronę prześladowanych osób. Niestety mało który,

 dotknięty tym problemem nastolatek przyznaje się swoim bliskich i nauczycielom do tego, co przeżywa w szkole.

Na czym polega szkolne prześladowanie?

Problem prześladowania w szkole może przybierać różne postaci, zarówno te działające jedynie na sferę psychiczną nastolatka, jak i fizyczne, czyli dotkliwe zaczepki, a nawet pobicia. Młodzież,

 która jest ofiarą prześladowania, może stać się nią, tak naprawdę z każdego, nawet najbardziej błahego powodu. Rzucający się w oczy styl ubierania, specyficzny sposób bycia, a nawet wyjątkowo

dobre wyniki w nauce – niestety każdy powód może być przyczyną, dla której rówieśnicy prześladują swoich szkolnych kolegów.

Często powodem prześladowań są także zawody miłosne i odrzucone uczucia - w ramach zemsty za nie, nastolatki zaczynają obrażać się wzajemnie, dokuczać, a nawet posuwać się do nieprzyjemnych gestów.

Dlaczego nastolatek nie chce się przyznać do prześladowania w szkole?

Dla każdej młodej osoby dotkniętej tym problemem, fakt prześladowania jest niezwykle wstydliwą i delikatną sprawą. Trudno bowiem przyznać się do tego, że jest się nielubianym, nieakceptowanym

 i że inne osoby chcą nas krzywdzić. Ofiary prześladowania obawiają się także, że jeśli poskarżą się o tym nauczycielowi lub szkolnemu pedagogowi wyjdą na donosicieli. Strach przed konsekwencjami

 donosu to tak naprawdę błędne koło – nastolatek boi się powiedzieć prawdę w obawie przed tym, że wyjawienie niej doprowadzi do jeszcze większej agresji ze strony prześladowców.

Tymczasem podzielenie się swoim strachem z innymi może bardzo pomóc osobie dotkniętej takim problemem. Razem raźniej jest walczyć z prześladowcami, powiadamiając o nim odpowiednie służby i pracowników szkoły. Pamiętajmy bowiem, że dotkliwe

 obrażanie drugiej osoby oraz przemoc kierowana w jej stronę może być traktowana, jako wykroczenie.

Znęcanie się a agresja

Znęcanie się to nie tylko pewna forma agresji. Agresywne dzieci zwykle wdają się w wiele bójek – z różnymi osobami. Dzieci znęcające się zwykle wybierają jedną lub kilka ofiar, które przy każdej okazji dręczą.

 Dzieci agresywne przyciągają uwagę, ponieważ otwarcie i agresywnie wyrażają złość. Dzieci znęcające się najczęściej potrafią przed nauczycielami skutecznie odgrywać rolę grzecznych uczniów. Znęcanie się to

celowe, powtarzające się poniżanie psychiczne lub fizyczne ofiary spostrzeganej jako słabsza. Znęcaniu się towarzyszy racjonalizacja – obrona obrazu własnej osoby jako wartościowszej od ofiary, która

 "sama zasłużyła" by tak ją traktować. Współcześnie znęcanie się nagminnie obejmuje nagrywanie ofiary w poniżającej sytuacji kamerą z komórki i publikowanie tego w internecie.

Jak nauczyciele spostrzegają znęcanie się?
Wielu nauczycieli nie dostrzega problemu. Przede wszystkim dlatego, że osoby znęcające się często są dobrymi uczniami – niekoniecznie w sensie ocen, ale poprawnie zachowującymi się na lekcjach. Nawet

 jeśli ofiara znęcania się zgłasza problem wychowawcy, często wydaje się, że to kwestią nadwrażliwości tego konkretnie ucznia. Innym wydaje się, że dopóki znęcanie się nie ma formy ataku fizycznego – brak

 powodów do niepokoju. Czasem wychowawca próbuje zareagować, jednak (ponieważ nie wie, która ze stron ma rację) stara się robić to delikatnie – np. przeprowadzając lekcję wychowawczą na temat

 umiejętności rozwiązywania konfliktów lub budowania pozytywnej samooceny. To niewłaściwa droga. Znęcający się najczęściej mają wysokie poczucie własnej wartości oraz grono kolegów z którymi świetnie

 się dogadują. Niepotrzebne mu są narzędzia rozwiązywania sporów między osobami o różnym statusie. Niepotrzebne mu podbudowywanie samooceny. Jego problem to uznawanie kogoś za gorszego i zasługującego na to, by "dać mu nauczkę".

Kim są znęcający się?
Badania naukowe pokazują, że dzieci znęcające się są skłonne do przypisywania innym ludziom wrogich intencji. Racjonalizują swe znęcanie się, przypisując ofierze podłe zamiary, a zatem uważając że to co robią to "obrona konieczna". Niektórzy ze znęcających się to dzieci z początkami psychopatii. W części przypadków znęcanie się wynika z systemu wartości wyniesionego z domu – takie dzieci mają wysokie poczucie własnej wartości, a innych (np. o niższym statusie materialnym, czy pochodzących z określonej grupy społecznej) uznają za "gorszą kategorię". Z drugiej strony czasami mamy do czynienia z wtórnym znęcaniem się – gdy dziecko odgrywa się na słabszym, wrażliwszym, bo samo jest ofiarą. Często są to dzieci cyniczne – nie wahają się przed oszukiwaniem dorosłych, np. ściąganiem, podkradaniem drobiazgów, kłamaniem prosto w oczy.

Konsekwencje
Badania pokazują, że ofiary często mają silnie zaniżone poczucie własnej wartości, zwłaszcza jeśli otoczenie nie reaguje w ich obronie, a dorośli bagatelizują problem. W przypadku dzieci szczególnie wrażliwych

skończyć się to może depresją a nawet samobójstwem. Także dla oprawców konsekwencje są bardzo niekorzystne. Okazuje się, że także i oni częściej cierpią w przyszłości na zaburzenia emocjonalne, a zwłaszcza

 mają problem z nawiązaniem opartych na wzajemnym zaufaniu głębokich relacji z drugą osobą. Można temu jednak zapobiec, zauważając problem wystarczająco wcześnie i podejmując działania.

Co możemy zrobić?
Najskuteczniejszą bronią okazuje się... zdecydowana postawa postronnych obserwatorów. Jeśli będący przypadkowym świadkiem dorosły w zdecydowany sposób zareaguje: nazwie znęcanie się po imieniu i da znać,

 że takie zachowanie nie będzie tolerowane, ma duże szanse by przerwać ten proceder. Sukces znęcającego się polegał m.in. na udawaniu przed dorosłymi "grzecznego dziecka". Teraz wie, że został zdemaskowany.

 Mimo to, prawdopodobnym usprawiedliwieniem, które usłyszycie to wyjaśnienie "że to tylko zabawa i wszyscy wiedzą, że to nie na serio". Dlatego właśnie ważne jest jasne i konkretne oświadczenie dorosłego:

 "Ja to widzę inaczej. Ja to widzę jako znęcanie się i nie życzę sobie więcej takiego zachowania."

Okazuje się jednak, że nie tylko dorośli mają możliwość powstrzymania znęcającego się od wyżywania na ofierze. Nawet dziecko będące tego świadkiem, stając w obronie ofiary może jej pomóc. Tym bardziej,

 jeśli zrobi to kilka osób naraz. W jednym z badań 57% przypadków znęcania się w szkole zostało przerwanych w 10 sekund od momentu, gdy w obronie ofiary stanęło inne dziecko (Hawkins, Pepler and Craig, 2001).

 I nie ma się co obawiać, że teraz oprawca będzie się mścić na obrońcy – jest on spostrzegany jako osoba silniejsza, o wyższym statusie od ofiary. Nie piszę tu oczywiście o przypadku gdy zorganizowana grupa

 młodocianych przestępców wymusza haracze na pozostałych dzieciach. Piszę o pojedynczych osobach znęcających się dla samej satysfakcji poniżenia kogoś.

Jak jeszcze możemy radzić sobie z problemem znęcania się? 

*W klasie można przeprowadzić lekcje dotyczące etyki – z naciskiem na demaskowanie usprawiedliwień dla przemocy. Należy wtedy pokazać mechanizm stojący za wszelką przemocą wobec ludzi – czyli dehumanizację. Można znaleźć wiele przykładów historycznych, gdzie ludzie skutecznie usprawiedliwiali przemoc wobec innych uznając ich za "podludzi", "gorszą kategorię" itp. Od przykładów z historii warto przejść do wyjaśnienia klasie istoty znęcania się i zachęcić do dyskusji nad tematem. Uświadamiamy w ten sposób uczniom, że tkwi za tym ten sam mechanizm "odczłowieczania".

*Badania pokazują, ze "wyżywanie się" na innych nasila się szczególnie mocno w sytuacji stresu, ponieważ daje pewną satysfakcję emocjonalną. Dlatego warto też dzieci uczyć zdrowych sposobów radzenia sobie

z napięciem – np. technik relaksacyjnych.

*W przypadku "wtórnych oprawców" pomoc jest o tyle trudniejsza, że wymagałaby ingerencji w dysfunkcjonalną rodzinę. Tu pomóc mogą przyjaciele rodziny, niekoniecznie szkoła.

*Dziecku będącemu ofiarą warto poradzić kontakt ze szkolnym psychologiem, zapewnić, że to nie jest problem z którym musi sobie poradzić samo. Można też pomóc mu urosnąć w siłę, ucząc podstaw asertywności

 – np. przyjmowania oceny (stanowczego i spokojnego powtarzania w obliczu wyśmiewania się: "To Twoja ocena, ja mam inne zdanie na swój temat").

Co czuje osoba prześladowana?
Osoba prześladowana czuje się bezbronna i samotna. Najgorsze są przypadki, kiedy nie odczuwa wsparcia rodziny i nauczycieli. Zdarza się też, że nie informuje o tym nikogo, ponieważ boi się jeszcze gorszej

 reakcji agresorów. W sytuacji, gdy prześladowana osoba jest całkiem sama i nikt nie wie o jej problemie, bardzo często pojawiają się próby ucieczki, a co najgorsze – myśli samobójcze.
Najgorszy jest fakt, że w takiej sytuacji nikt nie sprawuje kontroli nad prześladowaną osobą, czyli czasem trudno jest przewidzieć tragedię. Ofiara może skrywać w sobie całą prawdę, udawać, że wszystko jest

w porządku i nic się nie dzieje, mimo tego, że w środku nie daje sobie już z tym wszystkim rady. Wyobraźmy sobie, co czuje taka osoba, która krążąc po korytarzu z każdej strony czuje na swoich plecach głosy i śmiechy innych, które wcale nie są pozytywne. Mijając ludzi, czuje ich oczy na całym swoim ciele, jak każdy jej ruch jest obserwowany i komentowany. Słyszy jak za jej plecami wybuchają śmiechy i powstają

 dziwne żarty, której jest głównym bohaterem. Nie może usiąść spokojnie na ławce, bo nikt nie zrobi jej nawet miejsca. Jedynym schronieniem jest łazienka, chodź w przypadku dziewczyn i tam nie jest już bezpiecznie. Każdy ma inny typ charakteru i każdy reaguje inaczej. Jedna grupa osób, może posiadać bardzo twardą psychikę i nie koniecznie będzie przejmować się tym wszystkim. Inne osoby zaś w bardzo prosty sposób mogą popaść w głęboką depresję, całymi nocami rozmyślać o nowych przezwiskach i płakać w poduszkę. Wydawać się może, że to sytuacja w której nie ma wyjścia.

Co czuję prześladowca?
Nie jest to do końca prawdą, że agresor działa tylko pod wpływem emocji. Bardzo często zdarza się, że ofiara jest starannie wypatrzona z tłumu, a każde słowo odpowiednio przemyślane. Wszystko dzieje się na zimno, bez zbędnych emocji. Pozostaje tylko satysfakcja swojego działania i wzrost „popularności” wśród rówieśników. Prześladowca dokładnie wie, czego chce i jaki ma cel w swoim działaniu. Możliwości naprawdę ma wiele, mogą być to zdjęcia uwłaczające reputację danej osoby, które może wywołać prawdziwą falę szykanowania w szkole. Problem jest dość popularny w ostatnich latach, zwłaszcza wśród młodych dziewczyn, dla których wizerunek jest tak bardzo ważny.

Innym sposobem może być wykorzystanie statusu finansowego ofiary, czy możliwości intelektualnych. Agresor starannie zbiera i kolekcjonuję informacje, tylko po to by przy najbliższej okazji mógł je odpowiednio wykorzystać. Najlepsze momenty do szykanowania drugiej osoby, są wśród tłumu znajomych, tak by każdy mógł to widzieć i słyszeć. W sytuacji, gdy osoby te znajdują się poza tłumem, agresor może ograniczyć swoje działania do kontaktu wzrokowego czy prostej reprymendy, ponieważ brak widzów, nie da mu satysfakcji swojego działania. W końcu po co kogoś szykanować, gdy nikt nie patrzy? Zero frajdy! Prześladowca za pomocą takich zachowań poprawia swoje alter ego, które budowane jest na wizerunku publicznym w szkole. Oznacza to oczywiście „wzrost popularności” i pewien rodzaj „szacunku”. Zdarza się, że agresorami jest spora grupa osób, które wspólnie nie akceptują konkretnej osoby i wspólnie też, podejmują próby prześladowania.

Początek problemu i rodzaje nękania

Problem ten, jako znacząco szkodliwy dla rozwoju dziecka, pociągający za sobą długofalowe, negatywne skutki, zaczął być dostrzegany dopiero pod koniec lat siedemdziesiątych XX wieku (Smith, Brain, 1996).

 Do tego czasu był on traktowany raczej jako naturalna forma dorastania i kształtowania się charakteru dziecka.

Zachowania związane z przemocą w szkole są na ogół dzielone na kilka kategorii (Crick, Grotpeter, 1996):

a) bullying fizyczny – bicie, kopanie, szarpanie, zmuszanie do upokarzających zachowań, do picia alkoholu, zażywania narkotyków, okradanie ofiar;

b) bullying psychiczny – wyzywanie, dokuczanie, ośmieszanie, obrażanie, poniżanie, obelgi;

c) bullying relacyjny – odrzucenie przez członków grupy, wykluczenie z grupy, które choć nie jest bezpośrednią formą przemocy, jest niezwykle dokuczliwe dla ofiary i tak jak pozostałe, powoduje spadek

 poczucia własnej wartości i może prowadzić do takich samych konsekwencji jak przemoc bezpośrednia;

d) bullying seksualny – pozorowanie czynności seksualnych na ofierze, dotykanie, masturbowanie się w obecności ofiary, zdarzają się także gwałty;

e) cyberprzemoc – umieszczanie w Internecie filmów i zdjęć ośmieszających ofiarę; ukazujących ją w sytuacjach intymnych, zarejestrowanych z ukrycia; rozprzestrzenianie w Internecie nieprawdziwych informacji,

 upokarzających lub ośmieszających ofiarę.

Oznaki bycia ofiarą prześladowania:

·         zwiększona lękliwość

·         zaniżona samoocena

·         poczucie osamotnienia

·         brak akceptacji siebie

·         tendencje do izolowania się

·         obniżony nastrój

·         poczucie winy lub wstydu

·         zwiększona płaczliwość w różnych sytuacjach

·         zaburzenia pamięci i koncentracji uwagi

·         zaburzenia mowy

·         zmniejszona kontrola emocji

·         zawężenie świadomości do własnego świata

·         ucieczka w świat fantazji

·         obojętność na sprawy innych osób

·         zachowania agresywne i autoagresywne

·         zaburzenia psychosomatyczne (np. bóle brzucha, głowy, moczenie się )

·         ukrywane ślady i bóle po pobiciach i nadużyciach seksualnych

·         tiki nerwowe

·         zmiany w nastroju i sposobie nawiązywania kontaktów z innymi – zwiększona nieufność

·         niepokojące elementy w wytworach plastycznych i innej twórczości

·         depresja

·         koszmary nocne

Warto wyczulić społeczeństwo na ten problem, a jeśli sam jesteś ofiarą to nie pozostawiaj tego tylko dla siebie, porozmawiaj z rodzicami, nauczycielami, psychologiem
http://www.szkolabezprzemocy.pl/65,dla-ucznia